Dag 18: Lesperon - Arancou (8/6)

Bij het ontwaken regent het! Ben je 1500 km naar het zuiden gefietst, schijnt de zon nog niet..  Als ik na het ontbijt de fiets klaar maak voor vertrek, spettert het nog een beetje en ik besluit zonder regenpak te vertrekken. Ik neem afscheid van Ko en Minke (resp 79 en 74 jaar, petje af), we denken niet dat we elkaar nog treffen. 20 km later halen ze me wel in met hun electrische fietsen. 

Het blijft niet droog en volledig ingepakt bereik ik Dax. Daar schuil ik op een terras bij de kathedraal en knoop koffie en plat du jour aan elkaar. De bar heeft geen 'tampon' en als ik naar de kathedraal ga, blijkt onze lieve heer ook de franse lunchpauze te hanteren. Ik maak een foto van mijn fiets met de kathedraal op de achtergrond ten bewijze dat ik er ben geweest (een beetje kenner herkent die kerk wel 😁).

Ik rek mijn stop in de hoop dat het wat droger wordt en vertrek uiteindelijk onder wat miezerregen. Stop onderweg bij een soort Maxis achtig winkelcentrum waar ik niks kan vinden en waar sportzaak geen broekenvet heeft (Waar halen die Franse wielrenners dat??!). De rest van de dag zijn er geregeld buien, uiteindelijk ben ik zeiknat.

Ik heb als overnachtingsplaats een Sint Jacobs gite gekozen, een soort herberg voor pelgrims met slaapzalen en een gemeenschappelijke keuken. Ik heb laten weten dat ik kom en er is een bed voor me. Het huis ligt in een klein boerendorp. Google maps stuurt me over een heuvel die ik fietsend niet kan beklimmen, ik moet van de fiets af en een paar 100 meter lopen. Bij aankomst hangt er een briefje dat ik een van zes telefoonnummers van een lijst kan bellen om de code van de deur te krijgen. Geen van de zes neemt op. De buurvrouw hangt uit het raam en roept dat ik Valerie moet bellen, die woont verderop. Ja, die heb ik al gebeld, want is een van de zes.

Net als ik sta te denken wat ik kan doen, gaat de deur open en word ik binnen gelaten door Xavier, een 58 jarige wandelaar uit Parijs.  Hij blijkt de enige andere gast in deze gite. Hij laat me de slaapzaal zien, zegt me een bed kiezen en geeft een korte rondleiding van de rest. Ik begrijp van hem dat er zo iemand langskomt (Xavier spreekt geen Engels). En ja hoor, als ik onder de douche vandaan kom, is daar Valerie en even later komt ook Jean Pierre er nog bij. Zij zijn vrijwilligers die achter 4 van de 6 telefoonnummers zitten. Of ik ook wat wil eten? Graag. Valerie troont me mee naar een kast in de hal. Daar staan allemaal kant en klaar maaltijden en nog wat etenswaren. Ik kies een pak macaroni en een potje saus. Er wordt afgerekend (€13 voor slapen en de maaltijd), ik krijg een stempel, er komt een fles op tafel (Pineau 17%) en ze beginnen geanimeerd met elkaar te praten. Surrealistisch, ik begrijp er geen bal van, maar de Pineau is lekker en Jean Pierre schenkt me nog eens bij, terwijl hij een beweging van een zwabberende fiets maakt. De vrijwilligers gaan en ik probeer met Xavier te praten: Twee kinderen, vervroegd met pensioen (iets met luchthaven en Corona), als hobby vliegen van een klein vliegtuigje en wandelen dus. Ik kook mijn macaroni, hij warmt zijn boeuf bourgignon op en we eten samen.

We waarschuwen elkaar voor nachtelijk toilet bezoek en snurken 😴. Xavier zal om 6 uur opstaan en gaat vroeg naar bed.

Morgen ca. 50 km naar de Spaanse grens, helaas weer regen voorspeld.

Gefietst vandaag:  87 km

Gefietst totaal: 1735 km